Reżyseria: Pedro Almodóvar
Scenariusz: Pedro Almodóvar
Premiera: 2 września 2016 r. (Polska) / 8 kwietnia 2016 (Świat)
Obsada: Emma Suárez, Adriana Ugarte, Daniel Grao, Inma Cuesta, Darío Grandinetti, Rossy de Palma
Produkcja: Hiszpania
Czas trwania: 1 godz. 36 min.
Ocena: 6+/10
Almodóvar oparł scenariusz na trzech opowiadaniach kanadyjskiej noblistki Alice Munro, których bohaterką jest ta sama kobieta na różnych etapach życia. Niezły dramaturgicznie pomysł, pozwolił na liczne retrospekcje ukazujące przemianę młodej dziewczyny w doświadczoną, dotkniętą licznymi, mocnymi ciosami, dojrzałą kobietę. To także, a może przede wszystkim historia relacji matki i córki. Nie lubię streszczać tutaj filmów zatem taki krótki opis kończy sprawę fabuły.
Wybrałem się na ten tytuł w pochmurne, wczesne, niedzielne popołudnie. Środek września. Koniec lata. 66-letni hiszpański reżyser stroną wizualną swojego obrazu łagodzi depresyjny wydźwięk filmu jak i pozwala zapomnieć o nadchodzącej jesieni. Nie ma tu moim zdaniem za dużo klasycznego Almodóvara. Film jest raczej stonowany, mimo, że dzieje się sporo (niemal jak w telenoweli). Stonowany nie oznacza, że bez emocji. Po prostu - w porównaniu ze swoim poprzednim filmem (moim zdaniem kiepskim - Przelotni kochankowie) Almodóvar wyciszył się. Jest to jakiś kolejny hołd oddany kobiecości, tyle, że nie jest obleczony, jak to często u niego bywa, w tandetną stylistykę. Pomimo, że jest bardzo kolorowo i jasno. Nie będę ukrywał, że nie kupuję Almodóvara w całości (jak choćby robię to z Woodym Allenem). Niektóre filmy cenię i pamiętam (Volver, Porozmawiaj z nią), momentami jednak ten jego anturaż nie przypadał mi do gustu. Julieta choć moim zdaniem trąci czasem banałem i marnym serialem, to jako całość nie nudzi i ogląda się bardzo dobrze. Natomiast warsztatowo (świetne zdjęcia: kadry gotowe do albumu, akcja płynna, jedno wynika z drugiego, nie ma tzw. dłużyzn, nie przerysowane aktorstwo) film jest co najmniej solidny. Perłą jest kreacja aktorki pojawiającej się często u Almodóvara, mianowicie - Rossy de Palma, wcielającej się tutaj w kluczową postać drugoplanową - gosposi. Zapamiętam ten film również z dwóch innych powodów. Miałem dwa osobiste skojarzenia (być może mylne, a na pewno odległe, lecz moje). Pierwsze to kadry niczym u Edwarda Hoppera (nie poradzę nic na to, że chodzą za mną od pół roku te obrazy).
Przykłady:
 |
| Almodóvar |
 |
| Almodóvar |
 |
| Almodóvar |
 |
| Hopper |
 |
| Hopper |
Ten powyżej cytował niemal 1:1 Wajda w Tataraku.
 |
| Hopper |
Myślę, że temat samotności pojawia się często u obu panów (wszak wszyscy na swój sposób jesteśmy samotni, to nie do przeskoczenia w stu procentach - też banał, ha!).
Drugie skojarzenie to twórczość Gustava Klimta, austriackiego malarza i grafika (secesja). Na Klimta naprowadził mnie... szlafrok głównej bohaterki (pierwsze zdjęcie powyżej).
Film o kobietach, nie tylko dla kobiet. Polecam. Dużo par 30+ na sali. Zero młodszych.
