Wydawnictwo: Czarne
Stron: 288
Data wydania: I wydanie: 2012 r.
Cena okładkowa: 42,50złOcena: 10/10
W zeszłym roku nadrabiając czytelnicze zaległości sięgnąłem po opowieść Aleksijewicz o katastrofie czarnobylskiej.To na pewno jedna z mocniejszych rzeczy jakie miałem okazje przeczytać. Jest to reporterskie, szerokie spojrzenie na to, jak makabryczne wydarzenie z 1986 roku odcisnęło swoje piętno na życiu ludzi mieszkających na napromieniowanych terenach (Białoruś najbardziej została dotknięta katastrofą). Jest to również opowieść o przywiązaniu człowieka do ziemi. Świadomi rozmiaru tragedii ludzie zostają w skażonej strefie i starają się żyć normalnie. Jest to także portret sowieckiego człowieka z jednej strony gotowego do niesamowitych poświęceń (opowieści o żołnierzach, górnikach, strażakach walczących w pierwszych tygodniach z piekielnym i bezlitosnym, w zasadzie nie do okiełznania żywiołem), z drugiej strony człowieka o mentalności spaczonej komunistyczną ideologią. I jest to także, a może przede wszystkim, historia o miłości, o byciu ze sobą do końca, bez względu na okoliczności. Żony, które mogą wyjechać z terenów dotkniętych katastrofą zostają, choć świadome są, że nawet krótkotrwały kontakt z napromieniowanymi mężami skazuje je na natychmiastową zagładę. Przejmujące rozdziały o dzieciach, uczestnikach wydarzeń, ale też i o tych, które narodziły się po katastrofie dotknięte licznymi, poważnymi schorzeniami. Reasumując: książka o człowieku i o tym co jest w życiu najważniejsze. Chociażby za tę pozycję należał się Aleksijewicz literacki Nobel. To trzeba przeczytać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz