Scenariusz: Maciej Pieprzyca
Zdjęcia: Paweł Dyllus
Muzyka: Bartosz Chajdecki
Zdjęcia: Paweł Dyllus
Muzyka: Bartosz Chajdecki
Premiera: 04 listopada 2016 r.
Obsada: Mirosław Haniszewski, Arkadiusz Jakubik, Agata Kulesza, Magdalena Popławska, Karolina Staniec, Piotr Adamczyk, Michał Żurawski, Tomasz Włosok, Cezary Kosiński
Obsada: Mirosław Haniszewski, Arkadiusz Jakubik, Agata Kulesza, Magdalena Popławska, Karolina Staniec, Piotr Adamczyk, Michał Żurawski, Tomasz Włosok, Cezary Kosiński
Produkcja: Polska
Czas trwania: 1 godz. 57 min.
Ocena: 8/10
O sprawie Zdzisława Marchwickiego, domniemanego wampira z Zagłębia, seryjnego zabójcy kobiet Maciej Pieprzyca zrobił w 1998 roku film dokumentalny. Zatytułował go Jestem mordercą.
Film ujawniał mechanizm, który posłał prawdopodobnie niewinnego człowieka na szubienicę. Piszę prawdopodobnie, bo nawet jeśli był winny to nikt mu tego nie udowodnił. Nie było ani jednego materialnego dowodu na to, iż Marchwicki popełnił choć jedno morderstwo z tych, które znalazły się w akcie oskarżenia. Zadziałało karierowiczostwo, strach i chęć zysku. Niebagatelne znaczenie miał fakt, iż jedną z ofiar była siostrzenica Edwarda Gierka.
Prokurator, który oskarżał w latach 70-tych, występujący po ponad dwudziestu latach przed kamerami nadal nie miał żadnych wątpliwości. Snuł jakieś swoje teorie uzasadniające, jego zdaniem, winę oskarżonego. W tym samym tonie wypowiadał się również milicjant kierujący grupą śledczą powołaną do ujęcia wampira. Głównymi świadkami były: żona Marchwickiego, silnie zmotywowana przez ustanowioną wysoką nagrodę pieniężną za informację o sprawcy oraz mocno niedowidząca starsza kobieta, która przeżyła atak rzekomego wampira. Większość pozostałych osób pojawiających się w dokumencie ma albo wątpliwości co do winy Marchwickiego, albo zdecydowanie wierzy w jego niewinność. W tym dorosłe dzieci, które kiedyś przez matkę zostały zmuszone do obciążenia ojca na procesie.
Po latach Maciej Pieprzyca nakręcił fabułę opierając scenariusz na tej historii. Wyszedł z tego wszystkiego świetny film gatunkowy osadzony w doskonale odtworzonych realiach środkowego PRL-u. Ta sztuka, tj. przywołanie na ekran atmosfery tamtych czasów udała się ostatnio kilku twórcom, najlepsze przykłady to Bogowie, 80 milionów czy Dom zły. Genialnie znalazł się w tym wszystkim, moim zdaniem, grający główną rolę Mirosław Haniszewski (milicjant kierujący śledztwem). Stopniowa przemiana bohatera nie jest ukazana jak w czytance szkolnej. Choć jego postępowanie napawa widza czasem obrzydzeniem, to jednak rozumiemy z czego to wynika. System totalny (choć trzeszczący już w zawiasach) sam w sobie prowokował pewien typ zachowań. Wyhodował różne odmiany Piszczyków. Wykrywalność przestępstw stała, według oficjalnych danych, na poziomie 90 procent. Nikt i nic nie mógł tego zmienić, tak samo jak nie istniały oficjalnie rzeczy, które mogłyby świadczyć o tym, że organa władzy popełniły błąd. System z kolei wynagradzał w różny sposób osiągnięcia, którymi władze mogły się powszechnie chwalić. Dodatkowo kusił wiernych trudno dostępnymi dobrami materialnymi. Posłuszni robili kariery. To wszystko podane w zgrzebnym anturażu. Dym papierosowy snuje się niemal po sali kinowej, wódka leje się często. Pomimo, że sama historia może być części widzów znana, to jednak dzięki aktorom (świetne role drugoplanowe i epizody) i zgrabnie poprowadzonej opowieści ogląda się to z dużym zainteresowaniem. Świetnie napisane dialogi i doskonałe zdjęcia. Arkadiusz Jakubik i Agata Kulesza (oskarżony i jego żona) to klasa sama w sobie. Cieszę się również bardzo z udanej roli Piotra Adamczyka, bo dla mnie ten aktor marnuje czasem swój ogromny talent na słabe filmy. Michał Żurawski w roli kolegi głównego bohatera też mi się bardzo podobał. Takie filmy chce się oglądać. Choć sam wydźwięk tego obrazu jest w sumie przecież ponury. Oby nie nadeszły czasy wszechobecnego Piszczyka, którego motywy zasilane są ciągłym strachem i obślizgłym wygodnictwem. Niestety nie każdy jest silny, a system zastraszania, jeśli staje się powszechny powoduje, że prawie każdy może się uwikłać. Reasumując - świetne, porządne warsztatowo kino, trzeba obejrzeć. Pieprzyca dodając do wszystkiego odrobinę humoru spowodował, że bardzo ciężki temat nie przytłacza (bardziej daje chyba po plecach dokumentem). Co nie znaczy, że nie daje do myślenia. Polskie kino, jak na razie, ma się dobrze.
Film ujawniał mechanizm, który posłał prawdopodobnie niewinnego człowieka na szubienicę. Piszę prawdopodobnie, bo nawet jeśli był winny to nikt mu tego nie udowodnił. Nie było ani jednego materialnego dowodu na to, iż Marchwicki popełnił choć jedno morderstwo z tych, które znalazły się w akcie oskarżenia. Zadziałało karierowiczostwo, strach i chęć zysku. Niebagatelne znaczenie miał fakt, iż jedną z ofiar była siostrzenica Edwarda Gierka.
Prokurator, który oskarżał w latach 70-tych, występujący po ponad dwudziestu latach przed kamerami nadal nie miał żadnych wątpliwości. Snuł jakieś swoje teorie uzasadniające, jego zdaniem, winę oskarżonego. W tym samym tonie wypowiadał się również milicjant kierujący grupą śledczą powołaną do ujęcia wampira. Głównymi świadkami były: żona Marchwickiego, silnie zmotywowana przez ustanowioną wysoką nagrodę pieniężną za informację o sprawcy oraz mocno niedowidząca starsza kobieta, która przeżyła atak rzekomego wampira. Większość pozostałych osób pojawiających się w dokumencie ma albo wątpliwości co do winy Marchwickiego, albo zdecydowanie wierzy w jego niewinność. W tym dorosłe dzieci, które kiedyś przez matkę zostały zmuszone do obciążenia ojca na procesie.
Po latach Maciej Pieprzyca nakręcił fabułę opierając scenariusz na tej historii. Wyszedł z tego wszystkiego świetny film gatunkowy osadzony w doskonale odtworzonych realiach środkowego PRL-u. Ta sztuka, tj. przywołanie na ekran atmosfery tamtych czasów udała się ostatnio kilku twórcom, najlepsze przykłady to Bogowie, 80 milionów czy Dom zły. Genialnie znalazł się w tym wszystkim, moim zdaniem, grający główną rolę Mirosław Haniszewski (milicjant kierujący śledztwem). Stopniowa przemiana bohatera nie jest ukazana jak w czytance szkolnej. Choć jego postępowanie napawa widza czasem obrzydzeniem, to jednak rozumiemy z czego to wynika. System totalny (choć trzeszczący już w zawiasach) sam w sobie prowokował pewien typ zachowań. Wyhodował różne odmiany Piszczyków. Wykrywalność przestępstw stała, według oficjalnych danych, na poziomie 90 procent. Nikt i nic nie mógł tego zmienić, tak samo jak nie istniały oficjalnie rzeczy, które mogłyby świadczyć o tym, że organa władzy popełniły błąd. System z kolei wynagradzał w różny sposób osiągnięcia, którymi władze mogły się powszechnie chwalić. Dodatkowo kusił wiernych trudno dostępnymi dobrami materialnymi. Posłuszni robili kariery. To wszystko podane w zgrzebnym anturażu. Dym papierosowy snuje się niemal po sali kinowej, wódka leje się często. Pomimo, że sama historia może być części widzów znana, to jednak dzięki aktorom (świetne role drugoplanowe i epizody) i zgrabnie poprowadzonej opowieści ogląda się to z dużym zainteresowaniem. Świetnie napisane dialogi i doskonałe zdjęcia. Arkadiusz Jakubik i Agata Kulesza (oskarżony i jego żona) to klasa sama w sobie. Cieszę się również bardzo z udanej roli Piotra Adamczyka, bo dla mnie ten aktor marnuje czasem swój ogromny talent na słabe filmy. Michał Żurawski w roli kolegi głównego bohatera też mi się bardzo podobał. Takie filmy chce się oglądać. Choć sam wydźwięk tego obrazu jest w sumie przecież ponury. Oby nie nadeszły czasy wszechobecnego Piszczyka, którego motywy zasilane są ciągłym strachem i obślizgłym wygodnictwem. Niestety nie każdy jest silny, a system zastraszania, jeśli staje się powszechny powoduje, że prawie każdy może się uwikłać. Reasumując - świetne, porządne warsztatowo kino, trzeba obejrzeć. Pieprzyca dodając do wszystkiego odrobinę humoru spowodował, że bardzo ciężki temat nie przytłacza (bardziej daje chyba po plecach dokumentem). Co nie znaczy, że nie daje do myślenia. Polskie kino, jak na razie, ma się dobrze.
